zaterdag

Voorbereidingen

Verslag van onze rondreis door het Noord Oosten van de USA.
Iedere dag plaatsen we een kort verslagje met wat foto's van de reisdag. Aan het einde van de vakantie maken we een terugblik op de vakantie en de kosten.


Grotere kaart weergeven
Hoewel de gedachten heel even zijn gegaan naar een relaxte vakantie in Frankrijk met de vouwwagen (die hebben we immers ook nog), kunnen we de verleiding toch niet weerstaan. We gaan dit jaar voor de 10e keer naar de USA. Een groot deel van de mensen om ons heen snapt niet wat we daar voor de zoveelste keer te zoeken hebben. De bezoekers van het Alles Amerika forum daarentegen snappen het wel: 2 x per jaar naar de USA of er al 15 x naar toe geweest zijn is daar helemaal niets.
Eigenlijk stond ook al meteen vast dat we naar het Noord-Oosten zouden gaan. Washington DC, the Amish in Pennsylvania, Acadia NP, terug naar Boston de stad waar we het zo naar ons zin hebben gehad. Maar naar het Noord-Oosten gaan betekent voor ons ook voorbijrijden aan New York. New York heeft immers niet die verpletterende indruk op ons gemaakt die we hadden gehoopt, daarnaast weten we ook zeker: als we in goede gezondheid blijven, komen we zeker nog een keer in het voorjaar of rond kerst in the Big Apple.

Wat ook vast stond was dat 4 weken er dit jaar niet in zou zitten. Vorig jaar hebben de poezen het zo slecht gehad in het andere pension, dat we de aanblik van Rocky en Roosje als zwerfkatten niet nog een keer kunnen hebben. Dit jaar hebben we dus al in februari het vaste pension Het Kattengeluk vastgelegd. 3 weken voor ons vakantie is altijd nog 3,5 week voor de poezen dus een klein compromis tussen onze behoeften en die van de poezen ;-)

Eind maart gingen we ons toch maar eens buigen over de vlucht. De keuze was of vliegen op Boston en terug vanaf Washington DC, of net andersom. Qua prijs maakt het niets uit, dus kozen we voor Washington DC- Boston. Jos wilde wel heel graag weer Business Class vliegen dus zowel naar Economy als Business tickets gezocht. De economy tickets waren behoorlijk in prijs gedaald, mogelijk door de recessie. De business tickets daarentegen waren nog de oude prijs, wat het verschil wel erg groot maakt. Maar ja we weten inmiddels als iets eenmaal in ons hoofd zit het er niet makkelijk uitgaat. Dus werd het een business class ticket met British Airways: vertrek vanaf Brussel en een overstap in London, hetgeen een stuk goedkoper was dan rechtstreeks met KLM, waardoor het toch nog een koopje lijkt.

In mei hebben we de hotels vastgelegd in Washington DC, Philadelphia, Boston, Burlington en Atlantic City. Allemaal via priceline waar we door te bieden op kamers, toch weer mooie deals hebben gesloten.
In juni de auto vastgelegd via Herz, al moet ik zeggen dat het wel de meest lelijke auto is die je je voor kunt stellen (ja, echt nog lelijker dan de Jeep van vorig jaar). Maar we zullen wel weer spullen meenemen alsof we op wereldreis gaan en met een hotelreis leef je uit je koffer/ in de auto dus hebben wij de ruimte echt nodig. We zullen op dinsdagavond aankomen in Washington, met de taxi naar het hotel gaan en zaterdagmiddag de auto downtown ophalen om aan de rondreis te beginnen.

4 Deurs, automaat, Grand Marquis of vergelijkbaar
5 Volwassenen
3 Grote koffers, 3 Kleine koffers
automaat, 2- of 4-wiel-aandrijving
Airco

Tijdens onze eerste vakantie naar de USA in 2004, hoorden we op de radio steeds de hit Whiskey Lullaby van Brad Paisley en Alison Krauss. Tja en als je dat iedere dag een paar keer hoort krijg je vanzelf iets met het liedje en de zanger. Inmiddels hebben we alle cd's van Brad en is countrymuziek iets dat voor ons onlosmakelijk verbonden is met Amerika. Deze vakantie grijpen we dan ook de mogelijkheid aan om naar een concert van hem te gaan in Essex-Junction (VT), en daarmee is de route weer een stukje verder ingevuld. Tja, toch wel jammer dat we maar 3 weken gaan.

Een van de dingen die dit jaar voor ons nieuw is, is het vooraanmelden bij de autoriteiten in de USA via ESTA. De vragen op het groene formulier die je in het vliegtuig steeds mag invullen staan nu op een website. Of je strafbare feiten hebt gepleegd of van plan bent die te gaan plegen en meer van dat soort fraais. Ben benieuwd elke crimineel deze vragen naar waarheid gaat beantwoorden. Als je alles hebt ingevuld verstuur je het formulier en binnen 72 uur krijg je een antwoord. Vierentwintig uur later weten we dat we zullen worden toegelaten; onze reis kan dus echt beginnen.

Hebben we ons ook nog druk moeten maken over ons vervoer naar Brussel; rijden we zelf en parkeren we bij Zaventem, gaan we met de trein of zijn er nog andere alternatieven? Uiteindelijk vinden we een "reisbureau" dat taxi's naar vliegvelden regelt. Je wordt thuis opgehaald en op de luchthaven bij de vertrekhal afgezet en vice versa met taxi2airport. Dus worden we 11 augustus netjes thuis opgehaald en weggebracht; prima service dus! De prijs is ongeveer gelijk aan het tarief dat je anders aan parkeren kwijt bent. Het reisbureau besteedt vervolgens de rit uit aan een taxibedrijf uit de buurt. In ons geval een taxibedrijf uit de Reeshof in Tilburg.

Het enige waar we ons nu nog druk over hoeven te maken is een stukje van de route in Amerika. Tot voorbij New York weten we hoe we willen rijden, daarna ligt de route nog open, maar er is een lichte voorkeur om langs de kust naar Boston en Portland te rijden om daarna naar het concert van Brad Paisley te reizen en daarna terug naar Boston.


Reacties op onze weblog kun je kwijt in het gastenboek aan de rechterkant
Free Image Hosting at www.ImageShack.us

11 augustus 2009 Etten-Leur -> Brussel -> London -> Washington DC

Dag 1
Etten-Leur -> Brussel -> London -> Washington DC

‘s morgens worden we al een half uur voor tijd opgehaald door Reeshof Taxi’s uit Tilburg. Een kordate mevrouw legt uit dat er veel files zijn en dat we dan maar beter op tijd kunnen vertrekken. Gelukkig waren we op tijd opgestaan en moesten we alleen ons boterhammetje nog maar opeten. Dus op naar Brussel!
Onderweg kwebbelde onze chauffeuse er lustig op los; broers die in Brussel werken en een vriendje van Belgische komaf. Tussendoor hielden de broers onze bestuurster op de hoogte van de file-ontwikkelingen en we konden het best gewoon op de E17 blijven. Dat bleek een goed advies, want uiteindelijk bleek de vertraging vooral op de tegenoverliggende rijbaan nog volop aanwezig en kwamen we rond de geplande aankomsttijd op Brussel Airport aan. Even langs de taxfreeshop en daarna op weg naar de lounge. Moet je wel de goede weg weten en niet zoals Jos te vroeg een afslag nemen. Voordat hij het wist stond hij weer voor de security check en moest opnieuw door de controle. Geen problemen deze keer en vervolgens stonden de croissantjes voor ons klaar. Geen slechte plek om de tijd door te brengen; krantje erbij, kopje thee en wat water. Voordat je er erg in hebt mag je aan boord van je vliegtuig en met een probleemloos vluchtje van drie kwartier naar London, waarbij we nauwelijks tijd hebben om de geserveerde salade op te eten, zitten we nu in een super gezellige verblijfsplek op Heathrow. Meest opvallende is het uitgebreide buffet en de uitgebreide uitstalling wijnen. Wist niet dat de Engelsen ook massaal aan de wijn gegaan waren (of zou dit speciaal voor ons neergezet zijn?).

Het houdt je lekker bezig en voor je het weet is het al weer tijd voor de volgende etappe van onze reis. We gaan aan boord van de 777 die ons naar Washington brengt.
Het is even wennen aan de zetels die schuin tegenover elkaar staan; je begrijpt niet hoe ze het bedacht krijgen. Maar achteruit zitten terwijl je vliegt is wel een geheel nieuwe ervaring. Aan boord hebben we weer niets te klagen: heerlijk eten, voortreffelijke wijn en een port die ook goed smaakt. Wat kan het leven toch goed zijn als de moeilijkste keuzes zijn of je als witte wijn een Chardonnay, een Sauvignon Blanc of een Terra do Gargalo 2007 Monterrei wilt (het werd overigens de laatste). De geserveerde gezouten nootjes zijn lekker maar maken wel iets duidelijk: Esmée is niet allen allergisch voor groen appels maar ook voor veel zout of nootjes. Maar ook met een opgezwollen oog is de reis nog goed. Jos heeft genoeg keus uit de films en Esmée is toch wel erg blij met de iPhone waar haar eigen muziek en filmpjes op staan.
En terwijl wij hier dan voor de 10e keer naar de VS vliegen (alsof het niets is) gaan de gedachten toch uit naar mijn ma Zephat die zo graag een keer zou willen vliegen én nog een keer in haar leven piramides in Egypte wil zien. Nou ma bij deze: in het najaar zullen we een reisje boeken, dus informeer maar alvast of je ID-kaart voldoende is voor Egypte of dat er toch een echt paspoort aangeschaft zal moeten worden.
We landen keurig op tijd in Washington, zijn snel door de douane en de koffers zijn al van de band, al duurt het even voordat we dat door hebben omdat ze die al voordat je aankomt van de band halen en apart zetten. De sfeer op het vliegveld is gemoedelijk en zo staan we na een kwartier buiten bij de taxistandplaats. Een vriendelijke chauffeur brengt ons voor $ 65,= incl. rechtstreeks naar het Sheraton hotel, waar de receptioniste uiterst hoffelijk en behulpzaam is en de koffers door de conciërge vakkundig en snel op de kamer worden gedropt. Nog even naar buiten om iets van de sfeer te proeven, maar Washington blijkt vooral een stad die ‘s avonds tot rust komt. Nog snel even iets drinken en daarna toch maar proberen te slapen.
Reageer hier

12 augustus 2009 Washington DC

dag 2
Het was een onrustig nachtje, maar ja wat wil je na een vlucht van 7 uur en een dag van 20 uur activiteit. Voordeel is wel dat je lekker vroeg wakker bent en dat je er vroeg op uit kunt. Dat was vandaag wel nodig want we wilden het Washington monument bezoeken en daarvoor moet je vroeg uit de veren. Er wordt dagelijks vanaf 8.30 uur een beperkt aantal toegangskaarten uitgedeeld en wie eerst komt, het eerst maalt. Dus wij wandelen al vroeg richting Washington monument. Gisteravond viel het al op dat er verschillende auto’s stonden waarvan de achterklep niet helemaal gesloten was; toeval en nalatigheid van de chauffeurs of is dit een teken dat er niets te stelen valt? We zullen de komende dagen nog eens opletten, of we vragen het bij de conciërge van het hotel, die weten dit soort dingen.
Iets anders wat we moeten navragen is de status van de zwervers, we zagen er eentje die een overdekte slaapplaats had gecreëerd op een sofa. Zijn alle zwervers hier in stijl of waren we getuige van de gevolgen van een uit de hand gelopen echtelijke ruzie…?
Bij het Washington monument staan we om 7.30 uur in de wachtrij naast een net gepensioneerd echtpaar uit Canada, oorspronkelijk afkomstig uit Hongarije. De dame van het stel heeft duidelijk behoefte aan een praatje, het kan nog wel even duren voordat de uitgifte van de kaartjes begint, en voor je het weet heb je het hele verhaal over de emigratie, de kinderen, de buitenlandse reizen die vooral naar Europa gaan, de schoondochter die geen visum voor Canada krijgt en de kijk op de wereld in het algemeen en die over waarden en normen in het bijzonder, te horen gekregen. En je wilt niet onmiddellijk onbeleefd zijn, dus …..
na een uur ben je blij dat je iets anders kan gaan doen. Zij is teleurgesteld dat wij tickets hebben voor een ander bezoektijdstip dan zij; wij hebben datzelfde gevoel niet…De tijd waarop je het monument gaat bezoeken mag jezelf kiezen (tot de kaartjes voor dat tijdstip op zijn) en wij vinden 11.00 uur een prima tijd.
We hebben nog even tijd, dus dan maar een wandelingetje naar het WOII-memorial, het Lincoln memorial, de memorials voor de Vietnam-oorlog en de Koreaanse oorlog (die eigenlijk geen officiële oorlog was maar wel veel mensenlevens kostte) en een wandeling langs de herdenkingsmonumenten van Franklin D. Roosevelt en Thomas Jefferson.
We hadden nog gepland om even tussendoor te ontbijten, maar de tentjes om dat te doen bleken niet op onze route te liggen en door de jetlag hadden we nog niet echt honger. Gewoon doorstappen dus! Mooi op tijd zijn we terug voor onze bestijging van het Washington monument. In 70 seconden ben je honderden meters boven de stad en heb je naar alle kanten een fraai uitzicht, o.a. het Capitool, de Mall, Arlington, het Lincoln memorial en natuurlijk het witte huis. Als we merken dat we zo dicht in de buurt van het witte huis zijn besluiten we na de uitkijk even het beroemdste gazon van de VS ook even te fotograferen; we zijn niet de enigen. Daarna toch maar even brunchen bij een echte Amerikaanse diner en een plan maken voor de middag.
We moeten een terug naar het hotel voor een oplaadbeurt voor een batterij en besluiten een korte siësta te houden. Esmée benut die het best met een kort slaapje en daarna trotseren we opnieuw de vochtige warmte van de hoofdstad. Nu met een bezoek aan de bekende (gratis) Smitsonian museums aan de Mall. Eerst het Smitsonian Castte, waar de eerste Gibson-gitaar zou hangen. Niets is minder waar; toegegeven het is een hele mooie gebroken witte Gibson Les Pauls, maar zeker niet de eerste.

Daarna het National Air and Space Museum en het National Museum of American History. Het space museum is heel aardig, er hangen zeker mooie vliegtuigen en space shuttles en er zijn mooie thema-zalen, maar het mist iets van een museum, misschien wel omdat er in sommige grote zalen wel erg veel tegelijk te zien is, alsof de beeldcultuur van de snelle beeldwisselingen ook in het museum moet worden toegepast. Het maakt het allemaal erg onrustig, zeker omdat er veel mensen door elkaar heen lopen in het museum. En wat te denken van een museum met een McDonald's foodcourt? Het kan allemaal in Amerika.
Ook het National Museum of American History is bijzonder omdat een groot deel gaat over de Amerikaanse presidenten en hun echtgenotes, over Abraham Lincoln en over memorabilia van de laatste 50 jaar met televisie, sport en film in de hoofdrol. Met de hoge hoed die Lincoln droeg toen hij werd doodgeschoten, de televisieset van All in the Family - met Archie Bunker in de hoofdrol - en de red slippers (rode muiltjes) uit de Wizard of Oz als absolute favorieten bij het aanwezige Amerikaanse publiek.
We eindigen onze dag bij Ruby Tuesday, met een lekker diner en vinden het dan wel welletjes. We voelen onze voetjes niet meer en morgen is er echt weer een dag vol Amerikaanse cultuur.

Patricia & Jurgen: dank voor de goede zorgen voor het huis (en voor de tip!) en Jan: tja instellingen veranderen is te lastig voor ons. De blog is op een zaterdag aangemaakt vandaar. Gelukkig lijk op vakantie iedere dag een zaterdag ;-)
Reageer hier

13 augustus 2009 Washington DC

dag 3

We beginnen ietsje te acclimatiseren en we hebben vandaag wat beter geslapen, minder wakker en uiteindelijk om 7 uur op. Om acht uur lopen we het hotel uit en we wandelen naar het Verizon Center, een groot overdekt evenementencentrum in de buurt van ons hotel, met cinema en sportarena en wat winkels. Hier word ook American Idols opgenomen. Het centrum blijkt pas om 11:00 uur open, dus dat is op dit vroege tijdstip nog geen optie. Ondanks het vroege uur schettert er al wel een reclame over een groot beeldscherm waarin het lijkt alsof Nederland een feestland is met altijd bier en koninginnedag; reclame voor Amstel. Even later gevolgd door een reclame voor Heineken light; de Nederlandser bieren zijn blijkbaar erg in trek in in Washington. Dan eerst maar even ontbijten en bij Au bon pain blijken veel kantoormensen even te landen voor een koffie en een broodje. Je kunt ze op het terras opeten en dus komt er voor ons ook een warm Cibattabroodje bacon, egg and cheddar met koffie en thee. Esmée had ook nog een yoghurtje met fruit. Het is nog vroeg, maar de temperatuur is al ver in de 20 graden. Even later gaan we met een goed gevuld maagje op pad naar Union Station, naast vertrekkende treinen en bussen rond de 200 winkels zitten als belangrijke trekpleister. Maar ook het gebouw zelf is zeer de moeite waard om te bekijken. Het station heeft veel weg van een luchthaven, met gates waarbij mensen wachten om doorgelaten te worden naar hun trein. Dus niks gewoon even doorlopen naar het perron, eerst controle en dan gezamenlijk naar de trein. Ben benieuwd of dat voor 9/11 ook zo was.
Op dit station zit ook het verhuurbedrijf waar we zaterdag onze huurauto zullen ophalen; ook in dat opzicht lijkt Union Station op een luchthaven; aankomen en verder met de auto.
We vervolgen onze weg naar het Capitool, de belangrijkste plek voor alle Amerikanen omdat daar het centrum is van hun democratie. En waar in Nederland ieder wetsvoorstel begint met Wij Beatrix, begint het hier met We the People. Verder kan iedere Amerikaan hier zijn congresman opzoeken en verantwoording vragen. Hij kan er ook een aanvraag doen om de Chambers (senaat en house of representatives; te vergelijken met eerste en tweede kamer) te bezichtigen. By the way, omdat wij geen representative hebben als buitenlanders mogen wij ook zonder regeling vooraf op vertoon van een geldige ID de senaat bekijken. Maar om het Capitool binnen te komen moet je eerst wel door de beveiliging, dus geen flesjes bij je - die kieper je buiten in een afvalbak - en ook mijn nagelknippertje mag niet mee naar binnen omdat er een vijltje van zeker 2 cm aan zit. Daarna netjes in de rij om en filmpje te bekijken en vervolgens onder het toeziend oog van een gids door enkele ruimtes geloodst te worden. Het gaat echt op zijn Amerikaans, follow the leader en stay in line. De ruimtes die we bezichtigen zijn overvol met beelden, wandversieringen en andere bezienswaardigheden. Als we ons rondje gedaan hebben willen we de senats chamber ook wel even zien, maar Esmée is haar ID vergeten me te nemen. Jos wandelt even alleen naar de publieke tribune, waar geen foto’s mogen worden gemaakt en de cell phone om die reden ook verboden is. Je kijkt neer op in vier cirkels geplaatste houten lessenaartjes van het type dat ze vroeger op de basisschool hadden, met een pennenbakje erin met pennen en potloden. Hier komt geen elektronica de kamer in vertelt de suppoost. Ik krijg visioenen van mastodonten en fossielen die voor eeuwig in het ijs worden bewaard een van de volgende eeuwen.
Hierna bezoeken we de Library of Congress, een prachtig mooi gebouw dat een van de grootste collecties boeken bevat ter wereld. We mogen alleen van achter glas zien hoe enkele wetenschappers zich storten op de soms eeuwenoude geschriften om er vervolgens hedendaagse wetenschap van te maken. Hier zijn tentoonstellingen over de ontwikkeling van de Bill of Rights, de schrijf- en cartografie-ontwikkeling binnen de VS en daarbuiten. Een plek als deze spreekt tot de verbeelding, misschien wel juist omdat ze niets gedaan hebben om de plek interessante te maken dan hij uit zichzelf al is.
Tijd voor een boterhammetje en op advies van de receptioniste van het hotel landen we bij Cosi. Lekkere broodjes, soeps en salades die zelfs buiten op terras genuttigd mogen worden. De Eastern Market die we daarna bezoeken valt erg tegen, gewoon een kleine overdekte markt waar je wat vlees, . groente en fruit kunt kopen door naar de Washington Zoo, waar ze reuzenpanda’s te leen hebben uit China. De Woodley Park Zoo bereiken we door voor het eerst in Washington met de metro te gaan. Goed geregeld, lekker efficiënt en snel. Inmiddels is de zon doorgebroken en wordt het heet in de stad en de Zoo. Als we door het park lopen zien we dat veel mensen overvallen zijn door de hitte van de dag en er wordt rijkelijk water en frisdrank ingenomen. Op verschillende plaatsen in het park staan een soort douches die water vernevelen over de weg; om enige verkoeling aan te kunnen bieden. We genieten van de dieren die soms ook geplaagd worden door de warmte. De Brilbeer blijft lekker in de schaduw liggen en ook de Panda’s liggen binnen te slapen. Op eentje na, die constant ligt te eten, de ene stengel bamboe na de andere wordt ontdaan van zijn bladeren en de Panda ligt op zijn rug dat alles te verorberen. Een van de leukere scènes in het park is die waar het Nijlpaard zich gracieus naar haar zwembadje begeeft om er vervolgens in te plonzen en verder alleen nog de oren, ogen en neusgaten te laten zien.
Moe maar voldaan keren we huiswaarts. Blijkt dat de kaartjes-automaat bij de metro niet werkt. Staat er een rij van hier tot ginder die steeds ongeduldiger wordt omdat de metro’s het station binnen rijden. Om niet iedereen te frustreren besluiten de conducteurs om iedereen zonder kaartje de metro in de sturen. Als we bij het hotel zijn hebben we nog net energie om naar de overkant van de straat te lopen en bij de Pakistaan een maaltijd te nuttigen.
Reageer hier

14 augustus 2009 Washington DC

dag 4
Zoals in bijna iedere straat in Washington zit er ook in de straat van ons hotel een subways filiaal waar ze overheerlijke broodjes verkopen en zo hebben we ons eerste subways-ontbijt van deze vakantie gescoord. Ook deze ochtend valt ons weer op hoe schoon Washington DC is, en hoeveel banen het oplevert om dit zo te houden; om ons heen wordt er geveegd, gereinigd en de planten water gegeven. Bij metro center pakken we de metro met de blauwe lijn naar Arlington National Cemetery. Het is een korte rit en de begraafplaats ligt dicht bij het metrostation.
Op het 252 km2 grootte Arlington liggen 30.000 militairen en hun families begraven. Wanneer je in een Amerikaanse oorlog hebt gediend, kun je na je overlijden hier begraven worden. Het is indrukwekkend om te zien. We lopen naar het graf van de Kennedy’s waar op het graf van John F. nog steeds de vlam brandt die Jacky op de dag van zijn begrafenis heeft ontstoken. Daarna gaan we naar het graf van de onbekende soldaat. Dit grafmonument telt vier gewelven (voor de 1e, de 2e, de Vietnam en de Korea oorlog). Elk gewelf bevatte de resten van een niet-geïdentificeerde soldaat, tot de soldaat uit Vietnam werd geïdentificeerd en herbegraven. Voor het monument wordt 24/7 wacht gelopen door een soldaat. Ieder half uur is er een wisseling van de wacht, hetgeen een indrukwekkend schouwspel is en een mooi eerbetoon.









Inmiddels is het zo warm geworden dat we besluiten Arlington te verlaten en de metro naar Georgetown te pakken. Georgetown is een wijk met leuke straatjes, kleurrijke huizen en hét shoppingcenter van Washington DC. De gekleurde huizen zien er leuk uit maar als je er voor staat valt toch meteen de slechte staat van onderhoud en het slechte schilderwerk op (tja net zelf een verbouwing achter de rug hebbend letten we daar op). Aan het einde van de middag gaan we (zonder shoppingbags!) terug naar het hotel. Hier vinden we op de kamer een message van de conciërge. We hadden hem gevraagd om (wijn)restaurant Proof voor vanavond 19.30 te reserveren. Om die tijd was er echter geen plaats dus hij had een uurtje eerder gereserveerd. We besluiten om wat af te koelen in het hotelzwembad om daarna richting het aanbevolen Proof te gaan. Na enig gediscussieer besluiten we om onze korte broek aan te houden en ons niet om te kleden. In het restaurant aangekomen hebben we in 1 seconde door dat de overige bezoekers wel hun parelkettingen en cocktailjurkjes uit de kast hadden gehaald.
Het eten was echt heerlijk van smaak en de wijn was erg overprijst, wat ons er toch niet van weerhield om bij iedere gang iets anders uit te proberen. In het begin kwam de ober voor de eerste keer vragen of alles naar wens was, Hollands als we zijn zeiden we dat het “ ok” was. Nou die verbaasde en verontwaardigde blik en het vragende “ ok?” zullen we niet snel vergeten. Natuurlijk hadden we ons wat Amerikaanser moeten gedragen met termen als “great” en “super”. Qua eten kan Proof zeker concurreren met het door ons graag bezochte Jagthuys in Ulvenhout, de bediening was echter een stuk onpersoonlijker.
Moe maar voldaan lopen we terug naar ons hotel.
Reageer hier

15 augustus 2009 Washington D.C.- Baltimore

dag 5
Vandaag al weer de laatste dag in Washington en tijd om verder te reizen. Gisteren nog snel even een hotel geboekt in Baltimore. Natuurlijk via Priceline en we hebben geluk want voor $ 45 boeken we een kamer in de Double Tree van Hilton in Baltimore, Maryland, die regulier op een zaterdagavond toch $ 160,= is! Vanmorgen willen we nog even langs de National Gallery of Art en langs de voorkant van het Capitool. We regelen dat de conciërge onze koffers ophaalt uit de kamer en die tot vanmiddag voor ons bewaart. Heerlijk al die service in een hotel. We lopen langs de schoenenwinkel die Esmée al de eerste dag zag, maar die we daarna niet terugvonden. Vandaag dus wel en gelijk vindt Esmée twee paar leuke schoenen, waar ze heel blij mee is. We wandelen voorts door the Old Post Office op Pennsylvania Avenue; het is echt een heel mooi gebouw en nu een leuk klein shopping center en food court. Echt iets om gezien te hebben. Vervolgens gaan we op weg naar the National Gallery of Art waar we vooral de moderne kunst even willen zien. Je kunt van de oostvleugel (klassieke kunst) onder de grond door naar het westgebouw (moderne kunst). Je loopt door de museumwinkel die werkelijk geweldig is. Je vindt er veel te veel leuke spulletjes en alleen al daarvoor zou je het museum moeten bezoeken. Aan de winkel is een restaurant gekoppeld dat via een prachtig verlichte gang is verbonden met de westvleugel. verlichting in de gang verandert voortdurend van intensiteit omdat de led-verlichting steeds op een ander plek in de gang meer of minder gaat branden; een fascinerend gezicht. De hoeveelheid moderne kunst is nogal beperkt, maar ze hebben wel verschillende vroege werken van Picasso en ze vertonen zelfs een Anton Heijboer in hun collectie.
Bij het Capitool is het drukker dan normaal en dat komt omdat er net een fietstocht is aangekomen met wielrenners die voor een goed doel geld bij elkaar hebben gefietst. De tour of hope 2009 is een initiatief dat in 2004 gestart is door Lance Armstrong die aandacht en geld vroeg voor kankerresearch. Vandaag kwam die tour aan in Washington en waar kan die beter eindigen dan bij het Capitool.
de laatste buitenbezichtiging van het Capitool wandelen we naar Union Station om te lunchen en onze huurauto op te halen. Het lijkt allemaal heel makkelijk te gaan, maar bij het reserveren is blijkbaar toch niet goed doorgegeven dat we al betaald hebben voor een volle tank benzine. Verder blijkt de auto uiteindelijk een navigatiesysteem te hebben waar we niet om gevraagd hebben. Na wat heen en weer gepraat wordt de tank benzine gecrediteerd en blijkt het Never Lost navigatiesysteem vast in de auto te zitten, dus dat is “complementairy”. Dan maar op weg in onze lichtblauwe - hoe bedenken ze zo’n kleur voor een auto - Mercury Grand Marquis LS. Hij deint echt Amerikaans over de weg en met onze Amerikaanse TomTom zijn we zo bij het hotel. Even de koffers inladen en dan op weg. Het verloopt allemaal voorspoedig en binnen drie kwartier zijn we bij ons hotel in Baltimore. Een mooie grote kamer, met een groot bed en een klein balkonnetje. En, zoals we al eens eerder bij Double Tree hebben meegemaakt, bij de incheck ontvang je vers gebakken chocoladekoekjes. Om je je thuis te laten voelen.
We besluiten om bij de haven te gaan dineren en kiezen voor McCormick en Smicks, een restaurantketen die ons in Washington is aanbevolen. Er blijken meerdere restaurants bij de haven te zijn van deze keten en we merken via het reserveringssysteem dat het ene restaurant vol zit en het andere nog redelijk wat plaats heeft. We parkeren op een plekje net buiten het centrum van de haven en ontdekken dat we maar twee uur mogen parkeren. Met de Amerikaanse eetgewoonten verwachten we dat we daar genoeg aan zullen hebben. Halverwege blijkt dat niet het geval en we overleggen even met het bedienend personeel over het opschorten van de hoofdgerechten om de meter bij te kunnen vullen. Er wordt even bedenkelijk gekeken, maar alles is te regelen. Dus loopt Jos even in de hitte heen en weer om een half uur later de maaltijd te kunnen vervolgen. We hebben garnalen als een appetizer, nemen krabsoepje en een Ceasar salade als voorgerecht, een zalmsteak en een burger als hoofdgerecht. Bij het eten natuurlijk een eindeloze refill diet cola. Als toetje nemen we echte Amerikaanse gebakjes, eentje met vruchten en cream en eentje met peanut butter en chocolade met een kopje koffie. Dat laatste is vooral uit nieuwgierigheid; het gebakje ziet er prachtig uit maar het smaakt enigszins apart. We laten het na een paar happen voor wat het is.
Bij het restaurant speelt buiten bij de haven een band en al met al is het een mooie zwoele zaterdagavond in Baltimore.











Gelukkig loopt in Amerika iedereen op gymschoenen, dus zonder enige gene leggen wij alle afstanden comfortabel af ;-)
Reageer hier

16 augustus 2009 Baltimore - Gettysburg - Lancaster

Dag 6
Vanochtend gaan we weer naar de Inner Harbor van Baltimore, ditmaal om alles bij daglicht te bekijken. De auto zetten we op dezelfde plaats als gisteren, hoewel later zou blijken dat er op zondagochtend ook dichterbij geparkeerd had kunnen worden. Het is met 35 graden wederom een warme dag. We zien een filiaal van filene’s basement wat volgens een van de reisboeken een toplocatie is voor koopjesjagers. We gaan natuurlijk even kijken maar er zit niets voor ons bij. de Inner Harbor is het al gezellig druk en er hangt een gemoedelijke sfeer. Het is heerlijk om zo een beetje te lopen en te kijken. Op de meest onverwachte plaatsen kom je mooie muurschilderingen tegen. Bij het aquarium staat al een behoorlijke wachtrij. Hoewel dit aquarium echt heel mooi schijnt te zijn houden wij er absoluut niet van dus lopen we er lekker aan voorbij. We besluiten niet meer in Baltimore te lunchen, hoewel al die terrassen er wel heel aantrekkelijk uit zien, maar te kijken wat we onderweg tegen komen. Uiteindelijk lunchen we in Williamsburg, een “ echt” Amerikaans dorp dat aan de snelweg ligt; volop eettentjes en motels. Terwijl we twijfelen tussen Applebee en Ruby Tuesday valt ons oog op het All You Can Eat Steak Buffet van Cactus Willie en dat wordt het dan ook. Niet slim natuurlijk want we nemen het weer veel te letterlijk en gaan ons te buiten aan de verschillende lekkere hapjes en verlaten tonnetje rond het restaurant.
We verlaten Maryland al snel en rijden Pennsylvania binnen. Het valt ons allebei op hoe schoon en ordelijk het hier is. De huizen, tuintjes en straten liggen er keurig bij. Het doet verder heel Europees aan, hier niet alleen maar houten huizen maar ook veel stenen huizen. En wat voor een huizen ;-)
We rijden naar Gettysburg. De Slag bij Gettysburg op 1, 2 en 3 juli 1863 was de grootste veldslag van de Amerikaanse Burgeroorlog, waarbij in drie dagen 50.000 doden vielen. Op de velden en in de bossen van het slagveld Gettysburg National Military Park, zijn naast het cemetery, vele indrukwekkende gedenktekens. we er vooraf over hadden gelezen en verschillende foto’s van de gedenkbeelden hadden gezien, gingen we er vanuit dat er een paar tekens zouden staan. Vandaag wordt ons duidelijk dat er misschien wel honderden beelden en gedenktekens staan over de gehele 24 mijl lange autoroute.
Hoewel we niks hebben met oorlog en zeker niet de Amerikaanse oorlog raak je onder de indruk van de invloed die deze oorlog gehad heeft op het Amerikaanse leven tot de dag van vandaag. Je kunt je trouwens in dit landschap best een beeld maken van de grootte en bloederigheid van deze veldslag waar nog vooral met de bajonet op het geweer van man tegen man werd gevochten. Erg indrukwekkend.
We shoppen vervolgens nog wat in Gettysburg waarna we onze reis vervolgen naar de super 8 motel in Lancaster. Bij aankomst zien we dat het geboekte motel “huisdiervriendelijk” is en bij het Friendly restaurant aan de overkant waar we ‘s avonds een hapje gaan eten, blijken ze heel kind-vriendelijk te zijn. Maar we overleven alle honden en krijsende kinderen en trekken ons met een koud biertje op onze hotelkamer terug.
Voor morgen staan de twee outletcenters in Lancaster op het programma als mede het bezoeken van Dutch-county: het gebied waar de Amish wonen. Ook zullen we morgen eindelijk wat foto’s aan de weblog toe gaan voegen.
Reageer hier

17 augustus 2009 Lancaster - Philadelphia

dag 7

Het gebruikelijke ontbijt bij de Super 8 keten is ook hier bekend, cerials, bagels en zelf te bakken wafels. Kopje thee of koffie erbij en een bekertje sinaasappelsap en je hebt het kenmerkende ontbijt voor vele motel-ketens in Amerika. Vandaag staat er een dagje shoppen en Amish-spotten op het programma. De verschillende outlets in Lancaster zitten vlak bij ons motel en we wandelen al vroeg over de nog stille parkeerplaats naar de eerste winkeltjes. Vandaag zit er weinig voor ons bij, hoe goed we ook ons best doen. We vinden nog wel een Bose-winkel waar we voorlichting krijgen over de Bose Wave; in Nederland alleen via internet te koop en dus nergens te beluisteren. Volgens onze verkoper komt dat omdat Nederland nog geen eigen Bose-winkel heeft. Maar, behulpzaam als hij is, weet hij wel te vertellen dat we vlak over de grens in Keulen en Oberhausen terecht zouden kunnen. Amerikaanse apparatuur is geen optie omdat de frequenties van tuners anders zijn, de netspanning in het apparaat niet te veranderen is en de garantie in de USA anders is dan in Europa. Hij kent Duitsland een beetje omdat hij er in dienst is geweest en blijkbaar heeft hij daar goede herinneringen aan. Gewapend met en printje van de stores in Duitsland verlaten we de winkel om even bij Starbucks onze cafeïne-behoefte op peil te brengen. Dus na een ochtendje shoppen besluiten we toch maar Amish country in te rijden en met eigen ogen te gaan aanschouwen dat mensen in 2009 nog steeds met paard en wagen rijden en geen gebruik maken van elektriciteit. En jawel, zelfs in Lancester zien we de eerste Amish al, in de supermarkt en even later een man in een koetsje met 1PK.
Als we wat meer het platte land binnen rijden zien we hoe deze mensen nog steeds in veelal zwarte kleding, strooien hoeden voor de mannen en hoofdkapjes voor de dames, door het leven gaan en zich verplaatsen in koetsjes. Deze mensen willen liever niet gefotografeerd worden - hun geloof wil niet dat er afbeeldingen van mensen worden gemaakt - maar ja, ze vormen net zo’n bezienswaardigheid als Volendammers in klederdracht in Nederland. Dus probeert iedere toerist zonder al te opvallend te zijn toch hier en daar een plaatje te schieten van dit fenomeen. Aanvankelijk hadden we gedacht dat de Amish in een eigen dorpsgemeenschap zouden wonen. In werkelijkheid zijn de woningen van Amish en niet-Amish naast en door elkaar.
De paarden en koetsjes van de Amish hebben een aparte "parkeerplaats" bij de supermarkt.





Aan het eind van de dag rijden we op ons gemak naar Philadelphia. Met behulp van de navigatie storten we ons in de avondspits en het blijkt dat de straatjes hier heel wat smaller zijn en daardoor drukker lijken dan in Washington. De hoofdingang van het Radisson blijkt net om de hoek te liggen van wat het adres aangeeft en daardoor moeten we toch wat extra navigeren door deze eenrichtingverkeer-straatjes. De portiers helpen je handig uit je auto, laden al je bezittingen op een karretje en parkeren je auto voor je. En in no time ben je ingecheckt en ben je op je kamer. We maken nog even een wandelingetje door de buurt, lopen door het nabijgelegen parkje en merken dat het centrum van Philadelphia niet alleen een werkgebied is, maar ook een woongebied, met mooie Victoriaanse huizen en huisjes, afgewisseld met winkels en kantoren. We eten wat bij Applebees en ook hier hebben we weer een box nodig voor het teveel aan eten; een voor- en een hoofdgerecht blijkt in veel gevallen echt te veel. Terug in het hotel blijkt het bed verstelbaar; je kunt zelf kiezen hoe hard of zacht je bed moet zijn om er perfect op te kunnen slapen, en zelfs per kant nog verschillend. Je hoeft alleen je “sleep number” te onthouden voor je volgende Radisson hotel. Tja, ook in dat soort dingen blijven Amerikanen bijzonder.
reageer hier

18 augustus 2009 Philadelphia

dag 8

Als we vandaag buiten stappen zeggen we nog tegen elkaar dat het lijkt alsof het in Philadelphia minder warm is dan tot nu toe. De theorie die we erbij hebben is dat het hier ‘s avonds wat meer afkoelt en dus ‘s morgens beter aanvoelt. Anderhalf uur later weten we beter en hebben we het gevoel dat dit de warmste en vochtigste dag is van deze vakantie. We bekijken de Old Town Hall en stappen vervolgens bij Macy’s binnen omdat we gehoord hebben dat er een groot pijporgel midden in de zaak staat. Hoe dat er gekomen is blijft onduidelijk, wel weten we dat er af en toe toch nog op gespeeld wordt. In Philadelphia is de Liberty Bell een belangrijke bezienswaardigheid omdat iedereen in Amerika deze klok beschouwd als een symbool voor de vrijheid van alle Amerikanen. Bijna besluiten we om niet te gaan kijken; wat is er nou zo speciaal aan een oude klok die bovendien van onder tot boven gebarsten is? We besluiten toch te gaan en als we er zijn en het verhaal van de klok horen begint dit alles toch wat meer tot de verbeelding te spreken. als we ook nog ontdekken dat de Amerikanen er alles aan doen om andere iconen van de vrijheid bij de Liberty Bell uit te nodigen en op die manier de symbolische waarde van deze klok nog te versterken. Dus zie je o.a. Nelson Mandel en de Daila Lama bij deze bronzen klok.
We lunchen in een tentje waar een buffet staat uitgestald waar je van kan nemen wat je wilt en waar je afrekent op basis van het gewicht van datgene wat je op je bordje gelegd hebt. Je kan er ook Philly Cheese Steak Sandwiches bestellen en als je toch in Philly bent hoor je natuurlijk het beroemde lokale broodje te eten; het blijkt een hele hap. Na de hap bezoeken we de beroemdste markt van Philly, waar ook veel Amish hun waren aan de man/vrouw brengen. Het ziet er allemaal goed en gezellig uit en je kan er bij veel stalletjes eten.
Het blijft erg heet onderweg en we denken dat we bij de waterkant verkoeling kunnen vinden en hebben beelden voor ons van een waterkant met terrasjes en gezelligheid. Onderweg er naar toe ontdekken we een groot ondergronds winkelcentrum. We kopen traditiegetrouw één keer op vakantie kras-loten en blijken later $10 gewonnen te hebben.
Een tweede bijzondere ontdekking onderweg naar de waterkant is en dierenspeciaalzaak waar ze wel erg bijzondere hondenkoekjes hebben; in alle soorten en maten en met allerlei glazuurtjes en decoraties. blijven ons verbazen over de liefde van de mens voor zijn viervoetige vriend.



De waterkant brengt inderdaad enige verkoeling, maar niet de gezelligheid die we ervan verwachtten. Geen terrasjes of ander leuk vertier; de Phills landing blijkt een redelijk lege waterkant waar schepen zouden kunnen aanleggen.
We slenteren terug te stad in, op weg naar ons hotel, registreren nog even de eerste bank van de US en de tweede en wandelen door een van de oudste parken van de stad voordat we bij Starbucks neerstrijken op terras om een ijskoffie en een Frappucino milkshake te nemen om een beetje af te koelen.
Als we ‘s avonds bij de nabijgelegen Ierse pub gaan eten begint het een beetje te spetteren en we hopen dat de regen een beetje verkoeling zal brengen. Dat blijkt ijdele hoop; deze stad is hot en blijft dat.

.













En,.. in Washington helaas Obama niet ontmoet in het witte huis. Het is gebleven bij een korte kennismaking in het winkelcentrum,.
Reageer hier

19 augustus 2009 Philadelphia - Atlantic City

dag 9

Vandaag tijd om uit te checken en op weg te gaan naar de gokpaleizen aan de Atlantische kust. Maar niet voordat we eerst een flinke work out hebben gedaan in het fitness centrum van ons hotel. Even drie kwartier lopen op de lopende band terwijl je gelijktijdig even het laatste nieuws op tv kunt kijken. Het is warme en na drie kwartier hebben we het echt wel gehad. Dan de koffers weer inpakken en ook hier brengt de portier je koffers naar beneden en rijden ze je auto voor, zodat je uiteindelijk alleen hoeft in te stappen en weg te rijden. Het kost wat, maar dan heb je ook wat denken we dan. Ons navigatiesysteem heeft wat moeite om de stad uit te komen, maar uiteindelijk lukt het ons prima om de brug over te steken naar New Jersey. De omgeving verandert op slag, het ziet er in Jersey allemaal wat rommeliger uit dan in Pennsylvania. We lunchen in een ouderwetse diner waar je bij je omelet een kopje soep en koffie gratis krijgt.
We gaan op zoek naar een covered bridge die in dit gebied veel voor moeten komen, maar bij de eerste blijkt dit toch niet zo makkelijk. We vragen het de plaatselijke bevolking en die weten a. niet wat een covered bridge is en b. dat er een in deze omgeving zou moeten zijn. Dat schiet dus niet op en we zullen voor een volgende poging toch eerst nog even wat meer huiswerk moeten doen. We nemen de scenic route naar Atlantic City, maar die blijkt vooral door de bossen te gaan en minder leuk dan de route die we zelf hadden uitgestippeld door de kleine dorpjes.
Atlantic City blijkt een grote verzameling van casino’s te zijn die overigens in verschillende clusters bij elkaar liggen. Wij zijn te gast bij het Trump casino bij de haven. En zoals alle casino’s is alles groot, glimmend en glinsterend. We hebben een mooie kamer op de tiende verdieping die uitkijkt over het zwembad en een deel van de haven, maar het gaat hier natuurlijk om het vertier in het casino. We proberen ons geluk en dat lukt Esmée beter dan Jos, al gaan we allebei met minder naar huis dan we kwamen. Eten blijkt hier niet een ondersteuning van het gokbedrijf, maar een eigen bron van inkomsten en de vele eetgelegenheden hebben over de top prijzen. Tja, met geen enkele concurrentie van casino’s in de wijde omtrek van New York, Washington en Philadelphia hebben de casino’s in Atlantic City vrij spel. Geef ons de casino’s maar in Vegas of alle casino’s rondom de Mississippi. Morgen de rest van de casino’s bij de Atlantic City Boardwalk maar eens onder de loep nemen.

20 augustus 2009 Atlantic City - Haskell

Dag 10

Na Trump Marina en Harah’s bij de haven willen we ook de andere casino’s zien die meer downtown zitten. Daar blijkt dat een aantal casino’s aan het water is gebouwd. Voor het strand is een lange houten wandelweg (boardwalk) aangelegd met winkeltjes en eettentjes. Er zijn ook wandeltaxi’s, jongens duwen overdekte karretjes rond waarin drie tot vier toeristen tegelijk kunnen zitten. In de hitte van de dag is dat een hele prestatie. We bereiken het strand via Caesars, dat een klein beetje een kopie wil zijn van het beroemde Caesars in Vegas. Ze hebben hier alleen niet zo’n mooie interne winkelpromenade met standbeelden, pleintjes, fonteinen en straatjes als in Vegas, maar daar maakt in Atlantic City niemand zich druk om. Het gaat de meesten hier om het gokken. En wat dat betreft zien alle speelzalen er een beetje hetzelfde uit, eindeloze rijen gokkasten onderbroken door speeltafels. Het enige casino wat er zowel van binnen als van buiten anders uitziet is Bally,s, omdat ze overal een ouderwetse wild west sfeer willen creëren. Aan de buitenkant zie je een straatje met ouderwetse winkeltjes dat uiteindelijk slechts een façade blijkt voor de lange kale buitenmuur van het casino. Binnen wordt dit effect doorgetrokken door de verschillende zalen op die manier aan te kleden.
wandelen over de boardwalk en zien dan een mini-golfbaan, Esmée’s favoriete buiten spel. Van tevoren had Jos beloofd om bij de eerste de beste mini-golfbaan te stoppen om te spelen, dus spelen we een rondje 18 holes.
Omdat we gehoord hebben dat aan deze wandelpromenade ook Trump Taj Mahal staat dat extravagant en exceptioneel moet zijn lopen we er naar toe. Aan de buitenkant is het een groot gebouw dat oosterse accenten heeft, maar binnen is van die sfeer, voor zover wij kunnen zien, weinig overgebleven.
Tijd om ons te verplaatsen en onze reis rondom New York te maken. De weg is goed en het verkeer is niet al te druk. Het valt ons de laatste dagen op dat er zo weinig vrachtverkeer is en we vragen ons af of dat een gevolg is van de recessie of dat er in dit deel van Amerika gewoon minder vrachtwagens rijden. Misschien dat we dat de komende dagen nog kunnen achterhalen.
Op de weg zien we af en toe motorrijders die vaak onbeschermd op de motor rijden; geen beschermende kleding, slechts af en toe een helm dragend en we zeggen nog tegen elkaar dat je zo toch wel heel erg kwetsbaar bent in het verkeer. Een uurtje verder zien we op het tegenoverliggende weggedeelte een ongeval waarbij een motorrijder en enkele auto’s betrokken zijn. Politie- en ambulancepersoneel buiten zich over de motorrijder; we kunnen gelukkig niet precies zien wat er aan de hand is.
Ons navigatiesysteem leidt ons feilloos naar de plaats van de bestemming, een splinternieuwe Holiday Inn. Als we de koffers uit de auto halen ziet Jos opeens een plastic zakje achter het reservewiel liggen. We verwachten eigenlijk dat er iets vies en stinkends in zal zitten, maar het blijkt een kuffeldier te zijn. Jammer dat we niet weten wie de auto voor ons gehuurd had want we zouden het graag terug willen geven aan het kind waar het van is.

was tevens de eerste dag dat we wat verder reden met de auto en deze dus echt konden uitproberen. Dit jaar geen luxe snufjes als de auto die middels de sleutel op afstand gestart kan worden, maar alles gewoon recht toe recht aan. Voor de kenners Mercury Grand Marquis LS met een 4.6 liter SOHC 16-kleppen V-8 Flexfuel motor met 224 PK, leren bekleding en alles elektrisch verstelbaar en verwarmbaar. De auto is lekker breed en heeft daardoor lekkere royale stoelen (wat inmiddels goed uitkomt na al die Amerikaanse maaltijden) die in alle standen verzet kunnen worden. Nu we inmiddels hebben geleerd welke koffer het eerst in de achterbak moet en hoe vervolgens de rest moet worden gelegd, past ook echt alles er in. Gelukkig, want dat is de reden dat we voor deze auto hebben gekozen. Overigens valt de lelijkheid van de auto hier in Amerika wel mee. In Etten-Leur zouden we de straat er niet mee in durven rijden maar hier valt die niet echt op in het straatbeeld.
Reageer hier

21 augustus 2009 Haskell - New Haven

Dag 11

Het ontbijt in het Holiday Inn is lekker en we willen dan ook alles proeven; van ei met kaas tot de cereals en een soort hamburger. Onderhand kijken we het nieuws en zien dan Hurricane Bill net als wij het idee heeft opgevat om naar de kust van Connecticut en Massachusetts te gaan. De verwachting is dat de kracht behoorlijk afgenomen zal zijn als Bill aan land komt, niets om ons druk te maken dus.
Vandaag zullen we naar de staat New York rijden voor de Woodburry Outlet en daarna door naar New Haven, Connecticut.
De Woodburry Outlet hebben we vorig jaar ook bezocht en vinden het de moeite waard om nog een keer te gaan. Deze outlet heeft net wat andere zaken als de reguliere outlets zoals DKNY, The North Face en Esprit. filialen zoals Ralph Lauren hebben een reguliere outlet maar ook nog een exclusievere outlet winkel, waar je 75% korting krijg op een colbertje van $2500,- of een rok van $1499,-. En hoewel wij ons niet voor kunnen stellen dat iemand zelfs na de discount zoveel geld voor kleding uit geef, zijn er voldoende kooplustigen in de winkel. Wij houden ons bij de gewone winkels en hier blijkt er voor Esmée toch nog een en ander te koop te zijn. Er zijn wel mooie horloges voor Jos, maar het is geen dag om horloges te kopen. Als we om half vijf wegrijden - we hebben dan nog lang niet alle winkels bezocht - staat er een file van en half uur voor het verkeerslicht om van de outlet af te komen.

eerste covered bridge in Connecticut blijkt de toegang tot een groep condominiums en om vooral niet te hoeven nadenken over de naam van deze bridge staat er groot boven de doorgang “Covered Bridge”. De tweede covered bridge die we vinden blijkt op privé-gebied te liggen en bovendien volgestouwd met spullen van de eigenaar - een landschapsarchitectenbureau - en van redelijk recente staat. We hebben dit keer ons huiswerk goed gedaan, want we hebben de bridge gevonden, maar er blijkt nog een variabele die we onder controle moeten krijgen: leeftijd van de brug. We willen niet alleen maar covered bridges zien van 1999 tot nu, maar ook originele bruggen die gebouwd zijn als eigentijdse oversteekplaats van beekjes en riviertjes.
Daarna rijden we door naar New Haven, de studentenstad met de beroemde Yale University, om ons intrek te nemen in het Courtyard by Marriott Hotel. Om te eten worden we door het hotel verwezen naar een eethuis met de naam Bar en dat blijkt het ook vooral te zijn: een studentenkroeg met eigen bieren en vooral pizza’s op het menu. Na een lekker biertje besluiten we een restaurant op te zoeken met iets meer keuze en we belanden bij een eethuisje twee straten verderop. We hebben een voorgerecht met sint jacobs schelpen, garnalen en inktvis gevolgd door een pasta voor Esmée en een stukje kalfsvlees voor Jos. Vandaag hadden we twee keer kort maar hevig regen: een keer in de outlet en op weg naar het café. Gelukkig blijft het voor de rest van de avond droog.
Reageer hier

22 augustus 2009 New Haven (CT) - Warwick (RI)

dag 12

Vanmorgen eerst even langs het Herz-filiaal in New Haven geweest omdat onze climat control wat kuren heeft, hij kent maar twee ventilator-standen voluit of niks. In het eerste geval waait er een stevige wind door de auto, in het tweede geval wordt de auto te warm. Ook met de hand is het slecht te regelen en met het warme weer is dit niet wat we verwachten. In New Haven kunnen ze niks doen, maar ze maken een aantekening; echt Amerikaans om iets te doen zonder iets te doen.
We gaan een paar covered bridges spotten en dat doen we ook. Maar voordat we daar zijn rijden we ineens langs een outlet, en we kunnen het niet laten dus we lopen toch even langs de winkeltjes. Als we binnen zijn bij een horloge-shop valt plotseling de stroom uit. Iedereen moet naar buiten en voor we het weten staan we met alle andere gasten van de outlet buiten te wachten tot het licht weer aan zal gaan. Het regent buiten kort maar krachtig en na de bui zie je de stoom van het wegdek komen. We wandelen plots over een covered bridge bij de outlet, pure nep maar wel helemaal regionaal geïnspireerd.
We hebben daarna een echte covered bridge gevonden in het Chatfield Hollow State Park ten noord-westen van Killingworth. Het is een leuk State Park waar veel families komen om te zwemmen in het meertje dat er ligt, of om een uitgebreide picknick te houden, of zelfs een feestje te houden. We zien een hele grote familie die wat party-tenten heeft opgezet en uitgebreid een bbq met elkaar gaat houden. Ze hebben zelfs eigen stroom met een klein aggregaat voor wat elektrische apparaten die ze bij zich hebben. De brug die we zien stamt uit 1966, dus geen echt ouwetje, maar toch een mooie brug. Verder is het heerlijk na al die steden en shops om weer bomen te zien. Eén boom begint zelfs al te verkleuren en krijgt de vlammend rode kleur van de Indian Summer die ongeveer begin oktober is. Als we vanuit het State Park verder rijden zien we plots twee covered bridges vlak bij elkaar, ze blijken eigendom van particulieren. Op een van de bruggen staat de naam The Olsons, dus we verwachten dat dit de naam is van de familie die er achter woont. Het zijn twee nieuwe bruggen - de ene ruikt zelfs nog naar vers hout - maar ze zien er verder prima uit.
We nemen de weg langs de kust en wijken even uit naar het binnenland voor een Indianen-reservaat. Dat er Indianen zitten betekent ook dat er casino’s zijn dus we kunnen nog even toegeven aan onze andere vakantiegewoonte: gematigd gokken. Als je speelt wordt het snel laat en een paar uurtjes later rijden we naar ons bedje voor vannacht. Dit keer een Comfort Inn Hotel bij het vliegveld van Providence in Warwick. En wat een mazzel, er zit een lekker Italiaans restaurant bij van Bertucci’s; een uitgebreide groente antipasta gevolgd door een Calzone-pizza en een heerlijk kip-gerecht met pasta. Flesje heerlijke Californische Sauvignon Blanc erbij en je hoort ons niet meer. Dit is echt het vakantiegevoel. Reageer hier

---------- ------------ -----------
@ Hannie: De ww zou mij inmiddels linea recta weer naar buiten sturen, daar laat ik me dus maar niet meer zien ;-). Andere jaren waren de Amerikaanse porties nooit een probleem. We zaten dan meer in de binnenlanden/ natuurgebieden en heb je ‘s middags een picknick als lunch. Dit jaar zitten we veel in de steden en daar is 24 uur per dag alles voorradig en dan denken we al snel “Ach, het is vakantie”.

@ Ma:
Zoals je gemerkt hebt komt het dus voor dat we na een vermoeiende dag (ja het leven van een toerist is niet makkelijk) geen zin hebben om de weblog bij te werken. En een dagje achterstand is meestal funest in die zin dat er snel een tweede dag achterstand volgt. Als we daarna de boel bij willen werken moeten de hersens behoorlijk gekraakt worden. Want iedere dag verplaatsen en weer een ander hotel in een periode dat je ieder besef van dag kwijt bent maakt soms ook dat alles op elkaar begint te lijken.

@ Patricia en Jurgen:
Misschien is het wel een geluk dat het bij jullie zo warm is, zijn er vast enkele bekenden niet achter de muziekinstallatie maar in Bosbad Hoeven te vinden ;-).
Wat super dat jullie je om de losse spullen in de tuin bekommeren. Tja die theepotten opruimen zijn we nog niet aan toegekomen, maar we hadden ook op tv gezien dat het goed is om in de zomer je tuin niet leeg te halen: ziet het er bewoond uit. Dat het wel eens kan stormen vertelden ze er niet bij. Grappig dat jullie al aan het aftellen zijn naar jullie vakantie, wij hebben hier nog helemaal geen idee dat onze vakantie al over de helft is. Zeker niet omdat we de onderdelen “natuur” en “concert” nog te gaan hebben.

@ Elise & Gert:
Wow Australië. We waren er echt even stil van. Super. Laat even weten als jullie opgehaald moeten worden van Schiphol. We mailen nog terug.

23 augustus 2009 Warwick (RI) - Danvers (MA)

dag 13

Na een uitgebreid ontbijt - waar laat je het als je nog laat gegeten hebt - plannen we eerst nog even een bedje voor vannacht. We zijn inmiddels bedreven in het bieden op kamers en we scoren nog even een Sheraton Hotel ($ 44,- plus wat tax en kosten) in Danvers bij Boston. We gaan nog even Providence bekijken en dat blijkt een heel fraai stadje te zijn - een beetje slaperig op zondag - met leuke kunstwinkeltjes en een heuse drag-queen bar waar buiten twee fraaie queens klanten lokken voor de lunch. En dat op zondagochtend.Bij het Dunkin Donut Center zien we een meisje naar buiten komen dat veel tatoeages heeft en een sjerp draagt waaruit blijkt dat ze 7e is geworden bij de miss verkiezingen. Later vandaag zullen we ook miss Connecticut nog tegenkomen, met net zo’n opvallende sjerp die aantoont dat ze het echt is.
We brengen nog wat tijd door in het overdekte winkelcentrum waar we de auto geparkeerd hebben en Jos laat een airbrush-tatoo aanbrengen, een pegasus, het mythische vliegende paard. Het is een mooi gestileerde tatoo en Jos’ Chinese sterrenbeeld is paard. We rijden verder naar Danvers Massachusetts waar we zullen overnachten, maar we besluiten dit keer te lunchen bij de Mac, de eerste keer deze vakantie. Een bezoek aan Salem mag niet worden overgeslagen. Dit stadje heeft de twijfelachtige eer bekend te zijn vanwege de heksenjachten die er vroeger plaatsvonden. Tegenwoordig afficheren ze zich nog wel als heksenstad, maar vooral met een knipoog. Je kunt er spooktochtjes maken en alle winkels hebben wel iets wat doet denken aan haloween en heksen. Als wij er zijn zijn er twee activiteiten die gelijktijdig spelen: een openlucht toneelstuk en een vernissage met veel genodigden in gala. Beide gebeurtenissen vinden op steenworp afstand van elkaar plaats en dus zie je veel dagjesmensen en toeristen in vrijetijdskleding gemixt met mensen in smoking en avondjapon, gemêleerd met figuranten van spooktochten; een bizar geheel. bezoeken een winkeltje dat is volgepakt met boeken, en als we hier zeggen volgepakt dan bedoelen we ook volgepakt. Er is nauwelijks nog plaats om te lopen en sommige stapels liggen dusdanig gestapeld dat het een wonder is dat alles nog op elkaar ligt. De rijen liggen steeds maar weer van de vloer tot minimaal 3/4 van het plafond en dan strak naast elkaar en voor elkaar. De achterste rijen boeken krijg je dus nooit te zien. De cashier is alleen vindbaar als je door het “ kijkgat” tussen twee rijen boeken kijk. Bizar en tegelijk zo leuk om te zien.
Een tweede winkel die onze verwondering wekt is een winkel die alleen attributen heeft gebaseerd op striphelden, beelden, afbeeldingen, en allerlei attributen met afbeeldingen van deze comic hero’s. Is het een verzameling, een beroep of een levensstijl? We vragen het de zoon van de eigenaar die achter de toonbank staat en hij moet toegeven dat het een beetje van alle drie is. Hij heeft een eigen verzameling, maar die is in de winkel niet te zien. Als we buiten komen regent het en we moeten even rennen om bij de auto te komen. Het zal later op de avond nog een paar keer flink gieten.
We checken in bij ons hotel en ontdekken dat er allerlei vertier is voor kids. Aan dit hotel is blijkbaar een resort verbonden met waterpartijen en sportfaciliteiten.
Wij gebruiken de maaltijd bij Thank God it’s Friday (TGI Friday), we besparen ieder de details, maar melden slechts dat we dit keer gezond aan de salade zitten (na eerst van een portie Nacho’s met alles erop en eraan gesnoept te hebben).
Verder hoorden we vanavond op het journaal dat ook President Obama vandaag in Massachusetts is aangekomen voor een weekje vakantie. Met die ontmoeting gaat het dus nog wel goedkomen. Reageer hier

24 augustus 2009 Danvers (MA) - Scarborough (ME)

dag 14

De buren hielden vannacht een feestje met veel mensen in hun kamer en het klonk alsof ze bij ons in de kamer stonden. Esmée was het beu en heeft in haar beste Amerikaans duidelijk gemaakt dat dit niet kon. De staf van het Sheraton was niet erg adequaat, want hoewel het geluid daarna wel enigszins gedempt werd begon de conferentie naast ons vijf minuten later opnieuw. En midden in de nacht is alles gehorig, zeker als mensen hard praten en lachen. Om drie uur was Jos het beu en die heeft de exercitie van Esmée nog even dunnetjes over gedaan. Het werd de receptioniste duidelijk dat dit niet goed ging aflopen en dus werd de beveiligingsman erop uitgestuurd om de lawaaimakers uit hun kamer te halen. Verder kregen we als compensatie voor de overlast coupons voor een gratis ontbijt in het restaurant; alsof je daar beter van gaat slapen. Na de tweede keer bleef het muisstil en kwamen we toch nog aan slapen toe. Een beetje geradbraakt zaten we ‘s morgens aan het ontbijt.
dag begint een beetje druilerig nadat we gisteravond behoorlijk wat regen hebben gehad. Maar na een half uurtje staat het zonnetje weer strak aan de hemel en wordt het weer warm. Niet zo warm als de afgelopen dagen, maar voldoende om enige inspanning te belonen met transpiratie. We komen vandaag op onze tocht door leuke kustplaatsjes als Beverly Farms, Magnolia, Cloucester, Rockport en Pigeon Cove. Vooral Rockport is een prachtig plaatsje, waar een hele kolonie kunstenaars - of wat daar voor door moet gaan - galerietjes heeft geopend, naast uitbundige souvenirwinkels en tentjes waar ze kreeft verkopen. We zijn dan nog wel niet in de staat Maine die bekend staat om zijn kreeften, in Rockport willen ze daar niet voor onder doen. De huizen op Cape Ann laten zien dat hier een kapitaalkrachtig volkje woont. Deels willen ze laten zien dat ze in huizen wonen van de eerste kolonisten - dus enige geschiedenis hebben - deels willen ze gewoon laten zien dat ze het goed hebben en zich een behoorlijk groot huis kunnen veroorloven. Liefst een huis aan de kust, met natuurlijk een privé-strand. We vragen ons af of deze mensen enige gevolgen voelen van de wereldwijde recessie en we denken dat dit niet het geval is. Al met al is de kust van Massachusetts prachtig en zeer de moeite waard.
Maar zoals altijd in Amerika kan het altijd weer groter en uitbundiger, want ‘s middags bezoeken we Kennebunkport - waar onder andere de familie Bush een buitenhuisje heeft - en daar blijkt dat de nog welgesteldere Amerikanen nog luxere condo’s neer kunnen zetten. Het buitenverblijf van de Bushes was destijds groot en luxe genoeg om ook de Russisch president Poetin te ontvangen voor besprekingen.
Kennebunkport ziet er heel gezellig (en toeristisch) uit. Jammergenoeg valt het regenwater met bakken uit de lucht en lijkt het er niet op dat het echt op zal klaren. We blijven dus maar in de auto en via de mooie route 9 verlaten wij Kennebunkport en rijden naar het hotel in Scarborough. Onderweg begint een lampje op het dashboard hinderlijk te branden als indicatie dat we de olie moeten gaan verversen. Morgen toch maar even naar kijken.
Ons hotel in Scarborough (de vraag is of ze hier ook een “fair” hebben) is een Extended Stay Hotel, wat betekent dat we een kleine studio gehuurd hebben, met een kleine keuken. Dat houdt in dat we zelf kunnen koken of tenminste verwarmen op de kookplaat of in de magnetron. Na al die dagen restaurantvoedsel is het heerlijk om zelf een salade te kunnen maken en een broodje te beleggen met iets lekkers.
Over lekkers gesproken, vanmiddag zijn we in de regen even gestopt bij de Clam Box aan de I-9, een tentje dat in vele recensies wordt geprezen om zijn clam en lobster. We kwamen er toevallig terecht en er stond een rij bij de deur om binnen te komen. hadden veel mensen gehoord van de faam van dit eettentje (het is echt en onooglijk klein eethuisje) dus je moest er wel een half uur wachten op je bestelling en ondertussen een plaatsje zien te bemachtigen. De lobster role, blijkt een broodje waar ze bijna een halve kreeft op hebben uitgespreid; op zijn Amerikaans yummie! En we zijn nog niet eens in de staat Maine die bekend staat om zijn kreeftenkust, dat belooft dus nog wat. Reageer hier

25 augustus 2009 Scarborough (ME) - Belfast (ME)

Dag 15

Vanmorgen eerst maar even langs een Herz-filiaal om het olieprobleem op te lossen. Gelukkig kent Never Lost de dichtsbijzijnde locatie. Daar aangekomen is de eerste reactie: “Sorry, we hebben geen Grand Marquis”, dus we kunnen u niet helpen. Ik suggereer dat ze wat mij betreft ook de olie mogen verversen. Ze reageren geschokt, “hoe bedoelt u?” Ik stel voor dat ze dat voor me regelen zodat ik verder kan, maar daar hebben ze echt geen tijd voor. Of ik niet even langs de garage kan om de olie te laten verversen en dan later het bonnetje te declareren bij Herz. Nu is het mijn beurt om duidelijk te maken dat dit de omgekeerde wereld is. Ik ben met vakantie, ik verwacht een auto die op tijd onderhouden wordt en ik ben absoluut niet van plan mijn vakantie te onderbreken om hun werk te doen. De heren merken aan mijn toon dat het me ernst is en komen plots in actie. Ze willen me wel even naar het plaatselijke vliegveld brengen en mij helpen mijn auto om te ruilen. Onze begeleider belt onderweg even met de collega’s op het vliegveld.
En zo staan we 20 minuten later op Portland International Airport waar we binnen vijf minuten een ander auto hebben. Opmerkelijk hoe snel de formulieren worden afgehandeld en de service is uitstekend; de nieuwe auto wordt naast de andere geparkeerd zodat we alles makkelijk over kunnen pakken. Nog vijf minuten later zijn we al weer onderweg. De auto is verkleurd van lichtblauw naar heel licht grijs-beige. Ook dit exemplaar - dit maal uit de staat California en met wat minder miles op de teller - beschikt over Never Lost, dus ook in deze auto hebben we TomTom niet nodig.
We rijden langs de kust van Maine en verwachten dat we veelvuldig het water zullen zien, maar de wegenkaart en de werkelijkheid zijn niet helemaal gelijk, dus vangen we af en toe een glimp op van de Atlantische Oceaan. De eerste stop is in Freeport, waar een heel dorp in oude stijl is gebouwd aan de I-1, waarbij ieder huis en outlet-winkel is. We kunnen het niet laten en moeten toch even kijken, zeker omdat ze een Burberry, een Abercromby & Fitch en een The Northface winkel hebben. We slagen niet overal, maar mogen niet mopperen over het resultaat.
Dan leidt de weg naar Rockland, waar we even een tussenstop maken om op een terras aan de haven koffie te drinken. Geen lunch? Niks eten? De serveerster kan het bijna niet geloven dat er mensen zijn die met een kopje koffie en een glaasje water tevreden kunnen zijn en niet eens wachten op een refill.
We wandelen even door her dorp dat grotendeels blijkt te bestaan uit antiquariaten en kunsthandels, althans dat willen de verkopers je doen geloven. Het meeste is nogal kitscherig en zeker niet oud en nog minder kunst. Maar het ziet er in de hoofdstraat wel anders uit dan in de meeste stadjes in Amerika. “Gezellig” zouden wij in Nederland zeggen. We rijden door Rockport en Camden, stadjes die door de reisboekjes als zeer fraai worden bestempeld, maar die bij ons niet echt hele warme gevoelens losmaken. Dus rijden we door naar onze eindbestemming van vandaag: Belfast. We hebben dit keer niets voor de nacht vastgelegd, dus zijn we afhankelijk van ons goede gesternte en natuurlijk een coupon-book. Eerdere ervaringen met coupon-books hebben ons geleerd dat de aanbieding meestal niet meer geldt wanneer jij bij het hotel komt, waarna je moet onderhandelen over de meerprijs die betaald moet worden. Maar wonder boven wonder blijkt dit motel aan zee gewoon de kamers te verhuren tegen de prijs waarmee wordt geadverteerd. En zo zitten we om 5:30 PM op ons balkonnetje met uitzicht op zee een biertje te drinken. Twee deuren verder zit de beste Chinees uit de regio, dus ja, we gaan daar later met een to-go-box naar buiten.
De kust van Maine is prachtig, je ziet in alle dorpjes en langs de I-1 prachtige huizen, de een nog groter en fraaier dan de andere. Soms kun je je nauwelijks voorstellen dat er in zo’n huis maar één familie woont, maar we weten inmiddels dat de gemiddelde Amerikaan erg gericht is op uiterlijk vertoon en gemiddeld $ 15.000,- rood staat op een credit card (meestal hebben ze er meer dan één); misschien verklaart dat de grootte van de huizen. Of misschien zijn alle huizen hier wel spotgoedkoop? Ach, waar maken we ons druk over met het geluid van branding op de achtergrond en een biertje en glaasje wijn binnen handbereik op onze tijdelijke veranda.
Reageer hier