Na Trump Marina en Harah’s bij de haven willen we ook de andere casino’s zien die meer downtown zitten. Daar blijkt dat een aantal casino’s aan het water is gebouwd. Voor het strand is een lange houten wandelweg (boardwalk) aangelegd met winkeltjes en eettentjes. Er zijn ook wandeltaxi’s, jongens duwen overdekte karretjes rond waarin drie tot vier toeristen tegelijk kunnen zitten. In de hitte van de dag is dat een hele prestatie. We bereiken het strand via Caesars, dat een klein beetje een kopie wil zijn van het beroemde Caesars in Vegas. Ze hebben hier alleen niet zo’n mooie interne winkelpromenade met standbeelden, pleintjes, fonteinen en straatjes als in Vegas, maar daar maakt in Atlantic City niemand zich druk om. Het gaat de meesten hier om het gokken. En wat dat betreft zien alle speelzalen er een beetje hetzelfde uit, eindeloze rijen gokkasten onderbroken door speeltafels. Het enige casino wat er zowel van binnen als van buiten anders uitziet is Bally,s, omdat ze overal een ouderwetse wild west sfeer willen creëren. Aan de buitenkant zie je een straatje met ouderwetse winkeltjes dat uiteindelijk slechts een façade blijkt voor de lange kale buitenmuur van het casino. Binnen wordt dit effect doorgetrokken door de verschillende zalen op die manier aan te kleden.
wandelen over de boardwalk en zien dan een mini-golfbaan, Esmée’s favoriete buiten spel. Van tevoren had Jos beloofd om bij de eerste de beste mini-golfbaan te stoppen om te spelen, dus spelen we een rondje 18 holes.Omdat we gehoord hebben dat aan deze wandelpromenade ook Trump Taj Mahal staat dat extravagant en exceptioneel moet zijn lopen we er naar toe. Aan de buitenkant is het een groot gebouw dat oosterse accenten heeft, maar binnen is van die sfeer, voor zover wij kunnen zien, weinig overgebleven.
Tijd om ons te verplaatsen en onze reis rondom New York te maken. De weg is goed en het verkeer is niet al te druk. Het valt ons de laatste dagen op dat er zo weinig vrachtverkeer is en we vragen ons af of dat een gevolg is van de recessie of dat er in dit deel van Amerika gewoon minder vrachtwagens rijden. Misschien dat we dat de komende dagen nog kunnen achterhalen.
Op de weg zien we af en toe motorrijders die vaak onbeschermd op de motor rijden; geen beschermende kleding, slechts af en toe een helm dragend en we zeggen nog tegen elkaar dat je zo toch wel heel erg kwetsbaar bent in het verkeer. Een uurtje verder zien we op het tegenoverliggende weggedeelte een ongeval waarbij een motorrijder en enkele auto’s betrokken zijn. Politie- en ambulancepersoneel buiten zich over de motorrijder; we kunnen gelukkig niet precies zien wat er aan de hand is.
Ons navigatiesysteem leidt ons feilloos naar de plaats van de bestemming, een splinternieuwe Holiday Inn. Als we de koffers uit de auto halen ziet Jos opeens een plastic zakje achter het reservewiel liggen. We verwachten eigenlijk dat er iets vies en stinkends in zal zitten, maar het blijkt een kuffeldier te zijn. Jammer dat we niet weten wie de auto voor ons gehuurd had want we zouden het graag terug willen geven aan het kind waar het van is.
was tevens de eerste dag dat we wat verder reden met de auto en deze dus echt konden uitproberen. Dit jaar geen luxe snufjes als de auto die middels de sleutel op afstand gestart kan worden, maar alles gewoon recht toe recht aan. Voor de kenners Mercury Grand Marquis LS met een 4.6 liter SOHC 16-kleppen V-8 Flexfuel motor met 224 PK, leren bekleding en alles elektrisch verstelbaar en verwarmbaar. De auto is lekker breed en heeft daardoor lekkere royale stoelen (wat inmiddels goed uitkomt na al die Amerikaanse maaltijden) die in alle standen verzet kunnen worden. Nu we inmiddels hebben geleerd welke koffer het eerst in de achterbak moet en hoe vervolgens de rest moet worden gelegd, past ook echt alles er in. Gelukkig, want dat is de reden dat we voor deze auto hebben gekozen. Overigens valt de lelijkheid van de auto hier in Amerika wel mee. In Etten-Leur zouden we de straat er niet mee in durven rijden maar hier valt die niet echt op in het straatbeeld.
Reageer hier
