Hoewel we vanochtend vroeg op pad wilde naar het Acadia National Park, lonkt de veranda voor een ontbijtje. Esmée zegt wat overmoedig dat zij er wel om gaat in het dorp. Jos is het er onmiddellijk mee eens maar Esmée zelf beseft dat ze deze vakantie eigenlijk nog maar weinig gereden heeft. Maar het verloopt allemaal prima, de Neverlost brengt haar naar het dorp - bij toeval recht voor de deur van een bakery - en met een heerlijke warme breakfast-burrito keert ze terug bij het motel. Het is al half 10 als we eindelijk op pad gaan.
Voordat we Arcadia National Park ingaan kijken we even in het dorp Bar Harbor rond en we constateren dat dit en echt toeristenparadijs is voor hen die houden van traditionele vakantie-souvenirs. We kunnen er bij de bakerij wel een lekkere sandwich kopen voor tussen de middag, die we later bij het strand - tegelijk met nog een halve Chinese maaltijd van gisteren - zullen nuttigen.
Bar Harbor kent net als de Mont St. Michel in Frankrijk een getijde pad naar een nabijgelegen eiland. Als wij er zijn is het eb en dus wandelen we een eind over deze natuurlijk, maar steeds tijdelijke, oeververbinding tussen vasteland en eiland. Verder kent Bar Harbor een straat met alleen maar huizen van een miljoen dollar en meer. Ze blijken later niet alleen aan deze ene straat te staan, maar over het hele eiland verspreid te zijn.
Bij het Acadia NP aangekomen twijfelen of we een kaartje zullen kopen voor alleen dit park of alvast een jaarkaart voor alle parken. In dat laatste geval zouden we voor volgende zomer ook alvast een kaart hebben. Ja, deze vakantie is nog niet om en we denken al aan die van volgend jaar. Jos wil graag nog een keer naar Yellowstone NP (WY) en deze vakantie merken we ook dat, hoe heerlijk een goed bed in een luxe hotelkamer ook kan zijn, we “buiten” toch wel missen. Volgend jaar willen we dus voor het eerst met een camper op pad! Campers moeten echter wel al uiterlijk in november geboekt worden om het betaalbaar te laten zijn (prijs is afhankelijk van de voorraad campers op dat moment) dus zullen we niet te lang moeten wachten met het plan.
Afijn dit keer kopen we dus toch gewoon de weekkaart voor Acadia en gaan het park in. Acadia NP ligt op een schiereiland en is het enige NP waar particuliere huizen in het park staan. Jammer genoeg is het erg heiig waardoor de schoonheid van de kust iets minder uitkomt. Wel is er op redelijke afstand voor de kust net een kreeftenboot de vangst aan het binnenhalen en nieuwe netten aan het uitzetten, hetgeen we via de telelens en videocamera volgen en erg leuk is om te zien. We rijden naar Thunder Hole. Thunder Hole is een kleine grot die ligt aan het uiteinde van een smalle kloof die door het water in de rotskust is gesleten. Op het moment dat er een golf arriveert, worden lucht en water met een donderende klap uit de grot geslagen, het water bereikt daarbij soms een hoogte van ruim 10 meter. Vooral tijdens vloed, en als de zee ruw is, is dit een spectaculair schouwspel.
Als wij er zijn is het echter rustig weer en anderhalf uur voor vloed. Niets spectaculairs te zien dus.
Arcdia NP is een mooi park, maar misschien zijn we door de tijd heen wel verwend geraakt en vinden we deze rotsachtige kust en de vele bossen minder spectaculair dan tevoren gedacht. We rijden naar het hoogste punt van het eiland: Cadillac Mountain. De 3,5 mijl lange weg er naar toe is erg bochtig, maar biedt een prachtig uitzicht over het park. Onderweg rijd je door een gebied met veel sparren en dennen, en kleine subalpine planten. Cadillac Mountain is tevens het hoogste punt van de Verenigde Staten bij de kust van de Atlantische Oceaan; van oktober tot maart is dit de eerste plek in het gehele land waar de zonnestralen tijdens de zonsopgang te zien zijn. Het is een warme dag en in de verte zien we donkere wolken aankomen. Dat zorgt blijkbaar voor veel thermiek en de aanwezige vogels - eerst zeemeeuwen en daarna roofvogels - maken daar graag gebruik van. In grote aantallen zweven ze over ons heen. Het is een adembenemend gezicht.
We rijden nog even over het eiland naar een ander stukje van het park, maar het heeft niet de aantrekkingskracht van het eerste deel en met de naderende donkere wolken besluiten we om verder te rijden naar onze eindbestemming van vandaag. Onderweg drinken we koffie in een van die bekende Amerikaanse wegrestaurants. eigenlijk hadden we wel zin in iets lekkers bij de koffie, maar het aanbod strookt niet helemaal met onze verwachtingen, het is vooral blueberry pie is verschillende vormen.
Over blueberries hebben we de afgelopen dagen veel geleerd, die worden in veel gedaantes aangeboden langs de weg. We komen o.a. de volgende kwalificaties tegen: organic, fresh, handpicked, native, Maine. En geen van allen doet ons het water in de mond lopen. We vinden een slaapplaats in een Motel in Waterville bij een alleraardigste gastvrouw. We eten een hapje in het dorp en als we de Walmart nog even binnenlopen vind Esmée eindelijk de lang gezochte family car window decals
Reageer hier
